معرفی صندوق‌های پوشش ریسک بیمه‌گران اتکایی/ تینا فرهادیان

بیمه‌گران اتکایی سنتی معمولا نوسانات موجود در کسب و کارهای خود را از طریق کنترل‌های جامع ریسک مدیریت می‌نمایند در حالی که صندوق‌ها در رویکردهای خود محدودکننده، جامع و یا مبتنی بر ریسک نیستند.این امر باعث شده است که برخی صاحبان صنعت این بحث را مطرح کنند که صندوق‌ها در مقابله با تحمل ریسک‌های معقول به سختی می توانند بین انعطاف پذیری و پیوستگی تعادل ایجاد کنند.

در سال‌های اخیر، صندوق‌های پوشش ریسک اتکایی (HFRs) در کشور برمودا و جزایر کیمن ظهور کرده‌اند تا با بیمه‌های اتکایی سنتی و سرمایه جایگزین برای کسب و کار رقابت کنند. هدف آنها، تحویل بازده مازاد بیمه اتکایی سنتی به سهامداران است. در این مقاله به بررسی مزایا و معایب این صندوق‌ها و نحوه عملکرد آن‌ها میپردازیم.

  • صندوق‌های پوشش ریسک اتکایی سرمایه‌ی خود برای سرمایه‌گذاری را از چه طریق تولید می‌کنند؟

 

سوخت موتور سرمایه‌گذاری صندوق‌های پوشش ریسک اتکایی، حق بیمه اتکایی می‌باشد. این صندوق ها نیز مشابه بیمه اتکایی سنتی، به ازای دریافت حق بیمه متعهد به پرداخت خسارت‌های احتمالی می‌باشند. بدین ترتیب، استخری از وجوه نقد تشکیل می‌شود که صندوق‌ها برای سرمایه‌گذاری از آن استفاده می‌کنند. بنابراین آنها با کمترین هزینه به سرمایه دسترسی پیدا می‌کنند و تا حدی که نتایج بیمه‌گری به نقطه ی سربه سر و یا سوددهی برسد، ممکن است صندوق اقدام به دریافت وجوه و استفاده از آن برای سرمایه‌گذاری، به جای پرداخت بهره برای دریافت وام و سرمایه‌گذاری آن به روش عادی نماید.

 ریسک بیمه ای

با این حال، فاکتور مهم ریسک بیمه‌ای نیز در حق بیمه‌های دریافتی صندوق موثر است.

ار آنجا که سمت دارایی ترازنامه آن‌ها برای ایجاد پاداش (و ریسک) بیشتر طراحی شده است، استراتژی بیمه اتکایی صندوق‌ها اغلب بر رشته‌های با نوسانات پایین تر از صنعت بیمه تمرکز می‌کنند. بنابراین صندوق‌های پوشش ریسک اتکایی رشته‌هایی را هدف قرار می‌دهند که احتمال وقوع خطرات پرتکرار در آنها بسیار بیشتر از خطرات پر شدت است و بر نوسانات کم و بیمه‌های دم سبک تا متوسط (مانند بیمه‌های مسئولیت و بیمه‌های اتومبیل)  تمرکز دارد.

ریسک سرمایه‌گذاری

استراتژی‌های مدیریت داراریی صندوق‌ها دامنه‌ی گسترده‌ای دارد و شامل وام‌های اهرمی اعتباری، سهام خصوصی، استراتژی بلند/کوتاه، سرمایه‌گذاری در سایر صندوق‌های پوشش ریسک، اوراق قرضه با بازده بالا می‌باشد. به طور کلی استراتژی‌های سرمایه‌گذاری صندوق‌های پوشش ریسک اتکایی نسبت به استراتژی‌های بیمه‌گران اتکایی سنتی خطرناک‌تر است. این بدان معنی است که صندوق‌ها باید سرمایه‌ی بیشتری را برای مهار این ریسک اختصاص دهند. و هرگونه افزایش بازده سرمایه که ناشی از بازده بالاتر سرمایه‌گذاری است را جبران کنند.

هنگام ارزیابی ریسک سرمایه‌گذاری صندوق‌ها، افزایش ریسک‌های بازار، اعتباری و نقدینگی از نگرانی‌های اصلی هستند:

  1. پرتفوی جایگزین نسبت به پرتفوی بیمه اتکایی سنتی، دارایی‌های بیشتری ( مانند سهام و اوراق قرضه با بازده بالا) که حساسیت بیشتری نسبت به حرکات بازار دارد را شامل می‌شود.
  2. ریسک اعتباری در این صندوق‌ها بیشتر است. از آنجا که در این صندوق‌ها اوراق قرضه با درآمد ثابت از نوع اوراق قرضه با بازده بالا هستند، باعث می‌شود که نسبت به پرتفوی اعتباری با کیفیت بالای اتکایی سنتی، بیشتر در معرض خسارات اعتباری قرار گیرند.
  3. اهرمی که هدف آن افزایش بازده است باعث افزایش ریسک شده و در نتیجه نوسانات را نیز افزایش می‌دهد. صندوق‌های پوشش ریسک اتکایی با بکارگیری استراتژی‌های خود سود‌های سرمایه‌ای بیشتری را کسب می‌کند ولی در صودت عدم موفقیت، به التبع سرمایه بیشتری را نیز از دست خواهند داد.

با این حال، میتوان این ریسک‌ها را مدیریت نمود.

به عنوان مثال، برای اطمینان از نقدینگی کافی، صندوق‌ها می‌توانند روش‌های دقیق برای نظارت بر منابع و نیازهای نقدی طراحی کنند. و با تهیه دستورالعمل‌های سختگیرانه پرتفوی که تنظیم کننده مقدار، شدت و بخش‌های آن است تجمع ریسک‌های بزرگ را کاهش دهد. یکی دیگر از گزینه‌ها برای پوشش این نوع ریسک‌ها، استفاده از ابزار مشتقه است.

مقایسه‌ی روش قدیمی با روش جدید

شایان ذکر است که تضاد در شیوه‌های کسب و کار بین مدیران دارایی و بیمه‌گران اتکایی قابل مشاهده است. بیمه‌گران اتکایی سنتی معمولا نوسانات موجود در کسب و کارهای خود را از طریق کنترل‌های جامع ریسک مدیریت می‌نمایند در حالی که صندوق‌ها در رویکردهای خود محدودکننده، جامع و یا مبتنی بر ریسک نیستند.

این امر باعث شده است که برخی صاحبان صنعت این بحث را مطرح کنند که صندوق‌ها در مقابله با تحمل ریسک‌های معقول به سختی می توانند بین انعطاف پذیری و پیوستگی تعادل ایجاد کنند.

و در مواقعی که نرخ بهره شروع به افزایش می‌کند، انتظار می‌رود که بیمه‌گران اتکایی در رشته‌هایی که با قیمت‌های رقابتی بیشتر با هم به رقابت پرداخته‌اند، سرمایه‌ی بیشتری را به دست آورند. در نتیجه به طور باالقوه مدل کسب و کار صندوق‌ها را که مبتنی بر پیشنهاد فروش منحصر به فرد (USP) می‌باشد، تضعیف می‌کند.

علاوه بر این، به نظر می‌رسد صندوق ها تحت چنین سناریوهایی، اگر کاملا مصون نمانند، مجبور به تجربه‌ی زیان در سرمایه‌گذاری شده و کسب و کاراشان دچار اختلال می‌شود.

در پایان، جدای از مزایای مالیاتی، ارزش واقعی ایجاد شده در استفاده از صندوق‌ها در نهایت بستگی به این دارد که آیا تنوع ریسک بین بیمه‌گری بیمه اتکایی و سرمایه‌گذاری صندوق‌های پوشش ریسک بیشتر از تنوع متناظر موجود در مدل‌های سنتی بیمه اتکایی است یا خیر. گذشت زمان این موضوع را روشن خواهد کرد!

منبع:

  • , Hamilton Recruitment (Caribbean)

مترجم: تینا فرهادیان / کارشناس بیمه

لینک کوتاهلینک کپی شد!
اخبار مرتبط
ارسال نظر

81  +    =  83