صدیق نوحی: اینكه ما آمار دقیقی در بخش اتكایی نداریم، یك چالش است./خوش کیش:تجارب و مشاهدات من نشان می دهد که معمولاً بازار به شركتهای مستقیمی که قبولی اتكایی میكنند، اعتماد ندارد./داورپناه:با ورود شرکتهای جدید اتکائی ، بازار قطعاً از آن حالت سنتی درآمده است. در این راستا در بیمههای اتكایی رقابت بعدی ما روی خدمات پس از فروش است./ بنویدی:سوال دیگر اینجاست که چرا میخواهند یك شركت ملی و یا بعبارتی دولتی بزرگ ایجاد كنند؟ به جای آن می توانند یك ظرفیت و شرایط جدید ایجاد كنند؛ دولت هم میتواند در این ظرفیت بهعنوان ارایه دهنده اوراق با سودی ترجیحی حضور داشته باشد.
به گزارش ریسک نیوز به نقل از نشریه بیمه داری نوین صنعت اتکایی در 1402 و آینده نزدیک) یک تا سه سال آینده( به کدام سو میرود؟ این صنعت از نظر ترکیب و کیفیت ریسکهای پذیرفته شده الان در کجا قرار دارد و بازیگران دارای چه میزان توان پذیرش فردی و جمعی)کنسرسیومی( ریسک هستند و چالشها و فرصتهای این صنعت چه هستند؟
همچنین آینده بازار اتکایی ایران با توجه به بازیگران جدید، عوامل برونزا و درونزای صنعت و همچنین رفتار نهاد ناظربه کدام سو میرود؟ طی میز سخنی با فعالان صنعت بیمه اتکایی در ایران سعی شده به سوالات بالا تا حدی پاسخ ارائه شود. طبعا به واسطه محدودیت زمان مقدور نشد تا به صورت مکفی به آنچه در صنعت ری اینشورنس جاری است بپردازیم بر همین اساس این سلسله میزگردها ادامه خواهد داشت. در میزسخن پیشرو مینا صدیق نوحی، مدیرعامل بیمه اتکایی سامان؛ محمدرضا خوش کیش، مدیرعامل بیمه اتکایی امین؛ اسماعیل داورپناه، مدیرعامل بیمه اتکایی تهران و مجید بنویدی، مدیرعامل بیمه اتکایی آوای پارس به بیان نقطه نظرات خود پرداختند که متن گفت و شنود آنان را با هم میخوانیم.
بخش اول را خواندیم بخش دوم از پی می آید:
* خانم صدیق نوحی اگر فكر میكنید آماری قابل بازگو است، بفرمایید.
صدیق نوحی: اینكه ما آمار دقیقی در بخش اتكایی نداریم، یك چالش است، ولی من خودم چون در بیمه مركزی بودم، میدانم كه جمعآوری این اطلاعات و ارائه یك آمار دقیق و درست كار خیلی سادهای نیست، بهخاطر اینكه در بحث بیمه اتكایی ما یك آمار آندر رایتینگ داریم یعنی صدور، یك آمار حسابداری اكانتینگ داریم. ضمنا آنچه در صورتهای مالی شركتهای بیمه اعمال میشود، بر اساس اكانتینگ است و آن چیزی كه میتواند ما را ارزیابی ریسک یاری كند ، آمار آندر رایتینگ است كه این آمار آندر رایتینگ را خیلی شركتها جزو اطلاعات محرمانهشان میدانند و ارائه نمیكنند.
ولی من در یك بررسی كلی و اجمالی كه از بازار صورت دادم و با شیوههای اكچوئری اول یا محاسبات فنی توانستم به یكسری عددهای حدودی برسم كه فكر میكنم با واقعیتها هم مقداری تطبیق داشته باشد، طبق تخمین ما مجموع پرتفویی كه شركتهای بیمه اتکائی فعال در بازار دارند در سال 1402 ، تقریباً حدود سه هزار میلیارد تومان است که 5/1 درصد حق بیمه ( بغیر از بیمه مرکزی ) تولیدی بازار را به خود اختصاص میدهد. بر اساس آمار حدودی كه استخراج کردیم، 19 درصد بازار اتكایی ایران درمان ، 12 درصد ثالث ، پنج درصد آتشسوزی ، 6درصد باربری ، 4 درصد مسئولیت ، 12 درصد مهندسی ، شش درصد كشتی ، هفت درصد هواپیما ، 11 درصد نفت و انرژی ، یك درصد زندگی اندوختهدار و پول هم صفر و سایر موارد جمعاً یك درصد است. اگر ما بحث درمان و ثالث اجباری را كنار بگذاریم، میرسد به همان چیزی كه اول جلسه خدمت شما عرض كردم كه بهترتیب اهمیت رشتههای آتشسوزی، مهندسی، نفت و انرژی، هواپیما، كشتی و باربری نیاز به پوشش اتكایی دارند و سهم عمده بازار را همین رشتهها به خود اختصاص دادهاند.
* در مورد بازیگران بازار هم بیشتر توضیح دهید
صدیق نوحی: بازار اتكایی ما خیلی جوان است و به نظر من نیاز به حمایت دارد. اگر ما میخواهیم آینده بازار بیمه اتكایی در ایران روشن و پایدار باشد، لازم است حمایتهایی از بُعد قوانین و مقررات برایش تعریف شود. اگر این پشتوانههای مقرراتی و آییننامهای وجود نداشته باشد، در آینده ممكن است شركتهای اتكایی با مشكل مواجه شوند، به خاطر اینكه پرتفوی اتکایی موجود خیلی محدود است و شاید اگر ضریب نفوذ بیمه اتکایی بخش خصوصی افزایش نیابد، و نتوانند سهمشان را از آنچه که الآن وجود دارد افزایش دهند.
* اساساً برمیگردد به ایفای نقش شش شرکت بیمه اتکائی. مثلا بتوانند بعضی جاها كنسرسیوم شكل دهند یا تشكل صنفی شكل دهند و بتوانند حضور فعالانه داشته باشند.
صدیق نوحی: بله، دقیقاً همینطور است . یک راهکار دیگر این است که ما اتکائی ها مثلاً پلتفرمهای واگذاری ریسك ایجاد كنیم.معتقدم اگر بتوانیم این كار را انجام دهیم، از طریق آن پلتفرم میتوانیم ارزشافزوده ای را در بازار ایجاد كنیم كه شركتهای بیمه ایرانی و حتی خارجی بهراحتی بتوانند از خدمات شركتهای اتكایی ایرانی استفاده كنند. در نتیجه هم صادرات ریسك و هم واردات ریسك خواهیم داشت.
* چون در مورد اكوسیستم صحبت میكنیم، نظر شما در مورد حضور شركتهای بیمه مستقیم و اخذ مجوز قبولی اتكایی چیست؟
صدیق نوحی: ما الآن در شرایط تحریم هستیم و در چنین وضعیتی، چنین مجوزهایی بهناچار باید به این شركتها ارائه میشد. اما در حال حاضر فكر میكنم اگر این شركتهای اتكایی از نظر قوانین و مقررات با شركتهای مستقیم در یك شرایط مساوی قرار بگیرند، مانعی وجود نداشته باشد، ولی الآن موضوع این است كه به نظرم، ما در یك زمین برابر بازی نمیكنیم. مشكل این است كه ما مثلاً در شركتهای اتكایی سرمایه كلانی را میآوریم، ولی تازه اول كارمان است یا حتی شركتهای اتکایی قدیمی حجم سرمایه موجود و ذخایر تکمیلی اشان كمتر است تا شركتهایی كه هم زمان تاسیس شده اند كار مستقیم نیز انجام میدهند و ضمنا شرکتهای بیمه مستقیم اجازه دارند از محل سرمایه بخش اختیاری برای پذیرش ریسك در بخش اتكایی هم استفاده كنند. این یك رقابت برابر نیست، ولی اگر یك رقابت برابر باشد، به نظر من هیچ صدمهای نمیزند.
* آقای خوشكیش آینده بازار را از منظر بازیگران چطور میبینید؛ بهخصوص بشرکت اتکائی ملی كه قرار است شكل بگیرد؟
باید ببینیم فاكتورهایی كه میتواند آینده بازار اتكایی كشور را تحت تأثیر قرار دهد ، توسعه دهد و یا به چالش بكشد، چه فاكتورهایی میتواند باشد.
* یكسری از عواملش درونزا است كه داخل صنعت بیمه ریشه دارد و بخشی هم برونزا است. اینجا هم تقسیمبندی را بفرمایید.
خوشكیش: بله. یکسری فاكتورهای موثر، محیطی است و یكسری داخلی است. هرچه به جلو برویم، حضور شركتهای بیمه اتكایی جوان تبدیل به تجربه میشود و قطعاً شركتهای جدید ظرفیتهای بسیار خوبی را ایجاد خواهند كرد. سه سال آینده شما علاوه بر رقابت در بازار اتكایی، با تجربه مواجه میشوید. یك زمانی شركتهای اتكایی یكی یا دو شرکت بودند، فقط موارد خاصی را می پذیرفتند.
اما امروز وارد رشته درمان شدهاند، یعنی نشان میدهد در بازار، فرهنگ دیگری دارد شكل میگیرد و این قطعاً نکته مثبتی است.
بحث دیگر، قوانین كشور است. در جلسهای كه شورایعالی بیمه مهمان كمیسیون اقتصادی مجلس بود، مشخص شد یكی از بحثهای بسیار جدی كه كمیسیون اقتصادی پیگیری میكند، و احتمالاً در مجلس آینده مطالبهگری و اجرا میشود، ساختار قانون بیمه كشور است که تغییر خواهد كرد. این تغییر یكی از فاكتورهای مهمی است كه روی بیمه های اتكایی تأثیر میگذارد زیرا طبق تغییرات جدید نهاد ناظر دیگر شریك اتكایی شركت بیمه نخواهد بود. به عبارتی در صورتیکه قانون جدید به تصویب برسد، بیمه مرکزی در کسوت یک ناظر ظهور می کند و اتکائی اجباری و اتکائی اختیاری از لیست وظایف ناظر خارج می شود.
* حتی اختیاری هم نمیكند؟
خوشكیش: خیر. بیمه مركزی جمهوری اسلامی ایران نهاد رگولاتور ناظری است كه هیچگونه اتكایی انجام نمیدهد، از درآمدهایش بهعنوان بخشی از پرتفوی كشور سهم خواهد گرفت و برایش بودجه تعریف میشود. لذا ناظر تبدیل به یك شركت رگولاتور نظارتی مثل سازمان بورس كشور میشود. شورایعالی بیمه هم مثل شورایعالی بورس، بانك و… میشود و نقش آن از حالتی كه امروز هست، تغییر میکند.
در خصوص ورود بیمه های مستقیم به قبولی اتکائی چه نظری دارید آیا شما هم به این مورد نقد دارید؟
اینکه نخواهیم بیمه های مستقیم وارد بازار اتکائی شوند در واقع بدین معنی است که بخواهیم در بازار دخل و تصرف كنیم و این محل اشكال است. در دنیا هم مرسوم است و اصلاً در دنیا شركتهای سرمایهگذاری وارد بیمه میشوند، وارد بانك میشوند، وارد بورس میشوند، وارد اتكایی میشوند، سرمایهشان را میآورند و وارد اوراق اتكایی میشوند. بنابراین هرکسی كه توانایی مالی دارد، باید بتواند در این بازار ظرفیت خود را ایجاد کند. اینکه تعیین کنیم این باشد، این نباشد، یعنی دخالت در بازار اتكایی و ایجاد انحصار .
ولی در عین حال به این نکته باید اشاره کنم، تجارب و مشاهدات من نشان می دهد که معمولاً بازار به شركتهای مستقیمی که قبولی اتكایی میكنند، اعتماد ندارد. چرا که بیمه X تمایل ندارد که اطلاعات پرونده بزرگی كه دارد را به یك شركت مستقیم دیگر بدهد. خیلی باید بینشان اعتماد باشد که این کار را انجام دهد. طبیعتاً نرخشكنیها امروز این پروژه را از صحنه تصمیمگیری شركت بیمه خارج كرده؛ باید به این هم توجه كنیم.
در خصوص طرح ایجاد شرکت ملی اتکائی بگوئید.
خوش کیش: من سه، چهار سال پیش در دولت قبل طرح شركت اتكایی ملی را به كمیسیون اقتصادی دادم. بعد ارجاع دادند به مركز پژوهشهای مجلس و مركز پژوهشها روی آن کار کرد. این مطالعات بر این اساس بود که ما امروز به یك كانون بزرگ اتكایی برای شناسایی ریسكهای كشور نیاز داریم که اكچوئری كند و ارتباط بینالمللی داشته باشد. من پیشنهاد 100 هزار میلیارد تومان را دادم كه اجازه تأسیس بیمه اتکایی با ارز خارجی داده شود؛ مركز پژوهشهای مجلس هم نظر مثبت داد و بعد به بیمه مركزی فرستادیم. زمان آقای سلیمانی بود و طبیعتاً مخالفتهایی هم با این طرح صورت گرفت، مثلاً اولین جملهای كه یکی از مدیران در كمیسیون تخصصی گفت، این بود که شما میخواهید نقش بیمه مركزی را تمام یا كمرنگ كنید. گفتم دقیقاً هدف اصلی همین است. یعنی دقیقاً موضوعی كه ایشان بهعنوان یك چالش منفی به آن نگاه میكرد، من نگاه مثبت به آن داشتم. من روزی در شورایعالی بیمه گفتم باید یاد بگیریم كه هم شركت جدید تأسیس كنیم؛ اجازه دهیم هرکسی دوست داشت بیاید و ظرفیتسازی كند و هم اینكه یاد بگیریم شركتهایی كه ضعیف و ورشكستهاند را حذف كنیم. ما امروز هنوز حذفكردن و منحلكردن را بلد نیستیم كه این یک اشكال است. در حالیکه در قانون بیمه این پیشبینی شده كه شركتی که ورشكسته میشود، بیمه ایران میآید و نقش آن را پیاده میكند. ما هنوز این تمرین برایمان سخت است، در مقابل، مجوزدادن هم برایمان سخت شده است. ما چرا نگران رقابت دیگران باشیم؟ بگذاریم دیگران هرچه میتوانند، ظرفیتشان را بیاورند و به كشور كمك كنند.
* آقای داورپناه نظر شما چیست؟
داورپناه: در ابتدا بدین نکنه باید اشاره کنم که از آنجا که ساختار اقتصاد کشور وابسته به دولت و سیاستهای نهاد ناظر است، نگاه وزارت اقتصاد و بیمه مركزی میتواند روی آینده اتكایی تأثیر بگذارد. ما هم باید الآن فعال باشیم و كاری كنیم كه راه را برای گسترش بیمههای اتكایی باز كنیم. در خصوص ایجاد شرکت ملی اتکائی نیز باید بگویم که من در خصوص ساختار آن واینکه چند درصد دولتی و چند درصد خصوصی است، اطلاعی ندارم ولی اگر شرکتهای سهامی عام هم بتوانند وارد شوند و نقش خود را داشته باشند، خیلی میتواند مؤثر باشد.
بهعنوان بخش خصوصی انتظار دارم كه حتی اگر اتكایی ملی هم راه بیفتد، بخش خصوصی هم بتواند سهم خود را بهراحتی ایفا كند. این اتفاقاً كار ما را راحتتر میكند. الآن با بیمه مركزی مذاكرهكردن و كارگرفتن سخت است. زیرا بهعنوان یك رقیب است، از طرفی هم چون نقش نهاد ناظر را دارد رئیس ما هم است و هرچه بگوید، ما باید بگوییم چشم. البته این نکته را هم بگویم که در یكسری از كشورها هم ایجاد شرکت ملی اتکائی تجربه خوبی نبوده؛ مثلاً در تركیه شرکت ملی اتکائی میلی ری فعال است. میلیری ظاهراً تضعیف شد و دورهای میخواستند آن را تعطیل كنند بنابراین نمیشود یك نسخهای واحد نوشت که شركتهای اتكایی ملی در همهجا كار كنند.
* شما بهعنوان یك شركت اتكایی خصوصی لطفاً بگویید كه بازار بیمه از شما چه انتظاراتی دارد؟
داورپناه: قبلاً بازار اتكایی محدود بود و تا حدودی میتوان گفت انحصاری. یكسری ریسكهای خوب را چند شركت میگرفتند و بقیهاش هم شیفت میشد به بیمه مركزی. خیلی از این قراردادها قدیمی شده و بازنگری نشده بود، اما با ورود شرکتهای جدید اتکائی ، بازار قطعاً از آن حالت سنتی درآمده است. در این راستا در بیمههای اتكایی رقابت بعدی ما روی خدمات پس از فروش است؛ یعنی وقتی خسارتی ایجاد شد، چگونه و با چه سرعتی خسارت را پرداخت کنیم و همچنین در بحث انتقال دانش چقدر كمك میكنیم. بحثهای نوآوری یك نیاز جدی است. ضمن اینکه معتقدم با وجود توسعه بازار اتکائی نیاز به به یك پلتفرم مشترک برای به اشتراک گذاری داده ها داریم. معتقدم دادهها و بازار باید شفاف شود؛ یعنی اگر شركت بیمه ریسكی را برای اتكایی واگذار می کند، همه باید بتوانند ویژگیهای ببینند و اعمالنظر كنند. در این راستا ما حتماً پلتفرم میخواهیم و روی آن باید سرمایهگذاری كنیم.
در مورد ایجاد تشکل صنفی چه نظری دارید؟
داورپناه: در حال حاضر جلسات و کارگروههای سندیکا نمی تواند ظرفیت شرکتهای بیمه اتکائی را بیدار کند چرا که در سندیكا مثلاً از هر 100 ساعت بحثی كه می شود، حقیقتاً نیمساعتش بهدرد صنعت اتکائی نمیخورد. در سندیکا بیشتر مسایل کلانی مانند نیروی انتظامی و مباحث قضائی و وزارت بهداشت و … بررسی می شود در حالیکه با توسعه و افزایش شرکتهای بیمه تخصصی اتکائی ،
یك تشكل صنفی قدرتمند میخواهیم. ما خیلی دوست داریم صنعت اتكایی مدرنتر باشد، فعالتر باشد، قویتر شود. جوانهای باسوادی در این مملكت هستند كه میتوانند بیایند و زیر این علم را بگیرند و درستش كنند.
* آقای بنویدی یكی از مسئولیتهای مهم اتكایی، نظارت بر ریسك است؛ شركتهای بیمه بهراحتی هر ریسكی را نپذیرند. بخشی از آینده بازار شما به همین كیفیت نظارتگری شما برمیگردد.
بنویدی: شرکت های بیمه گر اتکایی صرفاًمیتوانیم در بخشی از بازار بیمه کشور به عنوان هدایت کننده نقش داشته باشند، به عبارتی عاملی هستند كه شركتهای بیمه برای استفاده از ظرفیت بیمه گران اتکایی به سمت ارایه نرخ های فنی هدایت کند، به عبارتی مدیریت ریسك بهتری را اعمال نمایند، ولی اینكه بیمه گران اتکایی واقعاً مسئولیت نظارت را داشته باشیم، نه اینطور نیست و امکان آن هم فراهم نیست.
* نظر شما در خصوص صحبتهای سایر دوستان چیست؟
بنویدی: من با فرمایش جناب آقای خوشكیش در خصوص نحوه حضور بیمه گران مستقیم در بازار اتکائی مخالفم. اگر قرار است بیمه گران مستقیم در بازار اتکائی كار كنند، بنابراین باید اجازه دهند بیمه گران اتکایی هم در بازار آنها كار که بیمه گری مستقیم است كنند. یک شرکت اتکائی 500 میلیارد تومان سرمایه دارد، پس آیا باید مجوز شرکت مستقیم هم به آن بدهند؟ اگر بیمه مركزی تعیین کرده که هر شرکتی می تواند در یك رشته مشخص فعالیت كند و سیاستش هم این است كه بازار بیمه تخصصی تخصصی اداره شود، بههیچعنوان بیمهگر مستقیم نباید در بازار اتكایی دخالت كند. طبق فرمایش خانم نوری اگر شرکتهای بیمه مستقیم پتانسیل خوبی دارند و ذخایر کافی جمع كردند؛ می توانند برای بازار بیمه اتكایی ظرفیت بسازند، بیمهگران مستقیم كه بسیار بیمهگران معتبری هم هستند، ظرفیتهای خوبی دارند،ولی نباید در حوزه اتكایی به صورت مستقیم فعالیت نمایند. اگر قرار باشد شرکتهای بیمه مستقیم در بازار اتکائی وارد شوند پس نباید مانعی برای ورود بیمه گران اتکائی ها به بازار بیمه مستقیم هم باشد اما در این صورت دیگر شركت تخصصی معنایی ندارد. به شکت بیمه اتکایی هم اجازه دهند بیمهنامه مهندسی صادر كند، چهبسا شركتهای اتکایی خیلی حرفهایتر بیمهنامه را صادر خواهند کرد. بنابراین به این فرمایش جناب خوش کیش باید از زاویه دیگری نگاه كرد و بهتر است اگر قرار باشد بازارهایمان تخصصی باشند این شركتها بهصورت تخصصی كار كنند. اگر بیمه مركزی مصمم است از توان بیمه گران مستقیم در بازار اتكایی استفاده كند، پیشنهاد میکنم از ظرفیت گرانبهای آنها به عنوان پشتوانه بازار بیمه گری اتکایی بهره مند شود؛ ساده تر عرض کنم اگر قراداد حمایتی ( Protection) مناسب و با ظرفیت بالای برای بیمه گران اتکایی در قالب قراداد اتکایی مجدد (Retrosession) فراهم شود که تمام بیمه گران مستقیم توانمند در آن مشارکت داشته باشند، از یک سو شرایط و توان ریسک پذیری بیمه گران اتکای افزایش خواهد یافت و از سوی دیگر بیمه گران مستقیم از منافع بیمه گری اتکایی نیز بهرمند خواهن شد و در نهایت بازار اتکایی کشور به صروت تخصصی توسط بیمه گران اتکایی اداره و هدایت خواهد شد
من خدمت آقای بهزادپور و آقای جهانگیری هم عرض كردم؛ اگربیمه گران مستقیم میخواهند در بازار اتکائی فعال باشند، بهتر است صرفاً از ظرفیتهای ریسک پذیری بالای آنها استفاده شود. بیمه مركزی قرارداد اتكایی مجدد جامع و مناسبی فراهم كند، هدایتش را بعهده بگیر و یا بعهده یک از بیمه گران اتکایی یا بیمه ایران باشد تا شرایط پذیرش ریسک بیشتر توسط بیمه گران اتکایی داخلی فراهم شود.
* آقای بنویدی نظر شما در مورد ایجاد شرکت ملی اتکائی چیست؟
بنویدی: فكر كنم با اصلاحیه و مقررات مربوط به اصل 44 قانون اساسی تضاد داشته باشد چون با توجه به اصل 44 ایجاد یك شركت دولتی كه سرمایه دولت را درگیر کند و اداره آن در اختیار دولت باشد،دیگر به سادگی ممکن نیست.
اما سوال دیگر اینجاست که چرا میخواهند یك شركت ملی و یا بعبارتی دولتی بزرگ ایجاد كنند؟ به جای آن می توانند یك ظرفیت و شرایط جدید ایجاد كنند؛ دولت هم میتواند در این ظرفیت بهعنوان ارایه دهنده اوراق با سودی ترجیحی حضور داشته باشد. به طور مثال دولت پنج میلیارد دلار ظرفیت بگذارد و برای بیمه گری اتکایی اوراق یا سود مثلاً یک درصد صادر کند مشروط بر مشارکت صاحب اوراق در سهم مناسبی از منافع بیمه گری اتکایی در کشور. چرا باید دولت دوباره سازمان دولتی برپا نماید که در نهایت به سرنوشت سایر سازمان های دولتی گ دچار شود و دوباره مبتلا به دیوانسالاری گردد، مدیرعاملش را وزارت خانه تعیین و عوض نماید، هیات مدیرهاش دست خوش تغییرات و ملاحظات سیاسی و محل ورود افراد غیر متخصص شود و به همین ترتیب معاون و مدیان فنی که نقش موثری در اداره حرفه آن دارند.بهراحتی میشود یك ظرفیتی ایجاد كرد كه شرکتهای بیمه اتکائی را هم درگیر کرد وبه عبارتی یك پروتكشن خوبی برای شرکتهای اتکائی فراهم شود، در این صورت شرکتهای بیمه اتکائی می توانند بهعنوان یك واسط ریسك را به آن قراردادحفاظتی منتقل كنند.
* نظر شما در خصوص ایجاد یک پلتفرم مشترک توسط شرکتهای بیمه اتکائی جیست؟
بنویدی: پلتفرمی كه قرار است بین اتكاییها ایجاد شود، تسهیلاتی نیز برای بیمهگران مستقیم ایجاد می کند به طوریکه شرکتهای بیمه مستقیم نیز می توانند از طریق این پلتفرم پیشنهاد دهند. از سوی دیگر در میان شركتهای بیمه اتكایی هم چندان بحث ماركتینگ و رقابت مطرح نیست؛ هر کدام به اندازه ظرفیت پذیرش ریسک دارند، اگر هم بخواهند رقابت کنند، صرفاً در رابطه با خلاقیت و نوآوریهایشان در قرارداد اتكایی و سرویس به مشتریان که همان بیمه گران مستقیم است
لازم بذکر است، از دیگر کارهایی که بیمه گران اتکائی باید در دستور کار قرار دهند، استفاده از ابزار مالی برای انتقال ریسك به بازار سرمایه است.
صدیق نوحی: نكتهای كه فكر میكنم راجع به آن بحث نشد، این است كه شركتهای اتكایی چه توانمندیهایی دارند؟ ضمن اینكه در نرخ و شرایط میتوانند تأثیرگذار باشند و یا روشهای نوینی را ایجاد كنند، ولی یكی از قابلیتهای خیلی مهم شركتهایی اتكایی این است كه با آن حمایتهایی كه از شركتهای بیمه میكنند بازار بیمه را گسترش میدهند. منظورم از حمایت این نیست كه فقط پوششهای اتكایی ارائهكنند، بلکه لاینها و رشتههای جدید بیمهای را ترغیب كنند و با تعیین نرخ و شرایط آن رشتهها یا پوششهای بیمه بتوانند بازار بیمه را بزرگ كنند. این خیلی موضوع مهمی است كه از قابلیتهای مهم شركتهای اتكایی است.
در مورد ایجاد شرکت ملی اتکائی نظری دارید؟
صدیق نوحی: ولی در ارتباط با بحث بیمهگر اتكایی ملی، چون من به كشورهای زیادی رفتم و با بازارهای بیمه دنیا خیلی در تماس بودم و مدلهای كاری آنها را میشناسم، پیشنهادم این است كه یك پژوهش تطبیقی انجام شود. این كار را نهادی كه نفعی هم ندارد و بیطرف است انجام دهد مثل پژوهشكده بیمه. ببینیم واقعاً بازارهای دیگر چه كردهاند، چه اتفاقی افتاده و ما از نو چرخ را نسازیم.
* چه انتظاراتی از نهاد ناظر دارید؟
خوش کیش: انتظار این است که نهاد ناظر فقط نظارت كند و وارد بازار اتكایی نشود. یكی از مهمترین دلایل ایجاد بیمه اتكایی ملی این است كه جایگزین بیمه مركزی شود و این خلأ یکدفعه در كشور حس نشود، چون قانون دارد به سمتی میرود كه اتكایی بیمه مركزی به صفر برساند. اصلاً قرار نیست شركت اتكایی ملی، دولتی باشد، کاملاً جایگزین همان اوراقی است كه در بورس میخواهیم عرضه كنیم. تبدیل میشود به سهامهای ریزی كه مردم بخرند. چون 100 هزار میلیارد تومان نه در ظرفیت این دولت است، نه اجازه دارد این كار را بكند.
من فكر میكنم بازار اتكایی كشور در حال حاضر ظرفیتهای مغفول بسیاری دارد که باید بالفعل در آید زیرا اگر تحریمها برداشته شود، طبیعتاً درآمد مردم و قدرت كار اقتصادی و عمرانی افزایش پیدا میكند، افزایش پسانداز ملی، ساختوسازهای كشور، تجارت ایران با دنیا و … باعث میشود تولید بیمه هم افزایش پیدا كند، اتكایی هم گسترش پیدا میكند. لذا افزایش سه تا چهار برابر ظرفیت بازار اتكایی کشور قابل پیشبینی است.
* چه انتظاراتی از نهاد ناظر دارید؟
بنویدی: به نظر من بیشترین نقشی كه نهاد ناظر برای اعتلای اتكایی میتواند انجام دهد، ظرفیتسازی است و یا بعبارتی فراهم نمودن یک قرارداد اتكایی مجدد برای بیمه گران اتکایی است. یكی از مشكلات شرکت های جوان اتکایی این است كه نمیتوانیم ریسک ها را به خارج از کشور واگذار و یا قراداد اتکایی مجدد خریداری نمایند. بنابراین بیمه مركزی اگر بتواند یك قرارداد اتكایی خوب برای بیمه گران اتکایی فراهم كند، بهترین حمایت است. بر اساس اخبار ارتباط تجاری با بازارهای کشور چین در حال گسترش است . چین یكی از بزرگترین بیمهگران اتكایی دنیا را دارد. رابطه کشور ما هم با چین خوب است. تهیه یک قراداد اتکایی جامع از طریق کشور برای پوشش ریسک های فاجعه آمیز و بزرگ میتواند ظرفیت مناسبی برای بازار بیمه اتکایی کشور فراهم نماید البته قرادادی که میتواند صرفاً برای پوشش ریسك های عادی نباشد و حوادث فاجعه آمیز را هم پوشش دهد. به دلیل تحریم ها اگر ما با چین مستقیم صحبت كنیم، چون ریسكهای آمریكا و اروپا را قبول میكنند، از ما ریسکی نمی گیرند، ولی اگر دولتها وارد شوند، و بخواهند یك پروتكشن برای بیمهگران اتكایی داخل ایران آماده كنند كه بیمه مركزی راهبرش باشد ، امکان پذیر است.
* خانم صدیق نوحی شما نیز انتظارات خود از نهاد ناظر را بگوئید.
صديق نوحي: از نهاد ناظر انتظار می رود در آئین نامه ها ، مقررات و بخشنامه هایی که صادر می کند شرایط و ویژگی های شرکتهای بیمه اتکایی را بیشتر مورد نظر قرار دهد. و نظرات شان را اخذ احصاء و سپس ابلاغ نماید. از سوی دیگری در پوشش ها و قراردادهای اتکایی که به موسسات بیمه ارائه می کند سیستهای مشابهی را اعمال کند. داشته باشد برای مثال تا الان به عنوان یک شرکت بیمه اتکایی برای قبولی از ریسکهایی که در خارج از کشور هستند. پوشش اتکایی نداریم و بیمه مرکزی اعلام کرده ما برای قبولی از خارج پوشش نمی دهیم .
در حالیکه اگر تحریم نبود مسلماً شرکتهای اتکایی خارجی و بازارهای بین المللی به راحتی این قبیل ریسکها را تحت پوشش قرار می دادند و محوده فعالیت شرکتهای بیمه تخصصی اتکایی گسترش می یافت.
دیدگاه شما چیست؟