آیا صنعت بیمه و رگلاتورش می‌خواهند همین مسیر را تکرار کنند؟

به گزارش ریسک نیوز به نقل از ستاد خبری اکو بیمه نخستین مالتی تاک همایش اکوبیمه با حضور اقتصادانان و فناوران برگزار شد.

گفتنی است ، برگزاری مالتی تاک ها برای اولین بار در صنعت بیمه با خلاقیت تیم اجرایی اکوبیمه انجام گرفت.

نیما نامداری، مدیرعامل شرکت کارنامه در مالتی‌تاک «بازتعریف نقش بیمه در اقتصاد» گفت:توسعه‌ی فناوری در صنعت خودرو طی سال‌های اخیر، ابعاد تازه‌ای از ایمنی را رقم زده است. در شرایط رانندگی مشابه، احتمال فعال‌شدن ایربگ و شدت صدمات تا ۹۰ تا ۹۶ درصد کاهش یافته و در خودروهای معمولی ضریب وقوع حوادث شدید تا ۹۱ درصد پایین‌تر گزارش شده است.

وی گفت: اینجاست که پرسش کلیدی مطرح می‌شود:

وقتی فناوری تا این اندازه احتمال خسارت را کم کرده است، آیا هنوز بیمه برای چنین ریسکی ضرورت دارد؟

در همین حال باید دید آیا بیمه‌گرها با بهره‌گیری از داده‌ها و مدل‌های تحلیلی جدید، دقت ارزیابی ریسک را بالا نبرده‌اند؟ در حقیقت، امروز دو نیروی متقابل در جریان‌اند:

نخست، نیروی کاهش ریسک از طریق فناوری؛ و دوم، نیرویی که نیاز به چتر حمایتی بیمه را کاهش می‌دهد.

نامداری تصریح کرد: پرسش اساسی این است که کدام‌ یک از این دو نیرو دست بالا را دارد؟

تحلیل روندها نشان می‌دهد که در آینده‌ی نزدیک، بیمه‌های عمر و خودرو ممکن است از این تحول متضرر شوند، در حالی که بیمه‌های حوزه سلامت بیشترین بهره را خواهند برد.

نامداری افزود: اما با چنین واقعیتی، مسئله فقط اقتصاد بیمه نیست، بلکه ساختار نظارتی آن نیز به چالش کشیده می‌شود. سطح مداخله‌ی رگلاتور در تنظیم رابطه‌ی میان سلامت، بیمه و داده تا کجا باید باشد؟

در بسیاری از کشورها، نهادهای ناظر نمی‌توانند شتاب تغییرات فناورانه را کنترل کنند. در مراحل اولیه که نوآوری هنوز کوچک است، رگلاتور ترجیح می‌دهد چشم ببندد؛ اما وقتی آن کسب‌وکار به مقیاس بزرگ می‌رسد، دیگر امکان نظارت سنتی وجود ندارد. به تعبیر رایج، نوآور وارد مرحله‌ی Large-to-Innovator می‌شود ـ آن‌قدر بزرگ که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت.

در تجربه‌ی من از صنایع بانک و پرداخت و نیز بازار سرمایه، همین اتفاق تکرار شده است:

در آغاز، نظارت خاصی وجود ندارد؛ اما به محض آنکه نوآوری به مرحله‌ی اثرگذاری برسد، مقررات‌گذار موضع سخت‌گیرانه می‌گیرد.

درباره‌ی صنعت بیمه هنوز نمی‌دانم این امر نشانه‌ی مثبتی است یا خیر. تنها می‌توان گفت: استارتاپ‌هایی موفق بوده‌اند که مرحله‌ی میانی را با سرعت پشت سر گذاشته‌اند، یعنی پیش از آنکه رگلاتور اساساً متوجه ماهیت تغییر شود.

تجربه‌ی بازار طلا و رمزارز در ایران مؤید همین واقعیت است: در بسیاری از حوزه‌های غیرمالی نیز، اگر نوآوری در فاصله‌ی کوتاهی از مرحله‌ی کوچک به بزرگ جهش کند، نظارت معمولاً جا می‌ماند.

و در پایان، شاید پرسش اصلی این باشد:

آیا صنعت بیمه و رگلاتورش می‌خواهند همین مسیر را تکرار کنند؟

آیا می‌توان صنعت را طوری بازتعریف کرد که به جای واکنش به تغییر، در دلِ تغییر رشد کند؟