زنده باد والیبال، زنده باد فوتبال!

به گزارش ریسک نیوز،از عصرایران دو سال پیش وقتی روی سکوهای استادیوم 12 هزارنفری آزادی شاگردان خولیو ولاسکو را برای رسیدن به نخستین لیگ جهانی تشویق می کردم باورم نمی شد که سال بعد آنها بتوانند تا یک قدمی فینال پیش بروند. یک جاه طلبی فوق العاده، پس از نمایش های درخشان و پیروزی های خیره کننده.

برای ما که هنوز زنده ایم و خاطرات دهه 70 والیبال یادمان می آید که با چه هیجان و استرسی برای کسب سکوی چهارم با هند یا پاکستان رقابت شانه به شانه داشتیم یا یک ست از کره جنوبی، چین و ژاپن گرفتن را "موفقیت بزرگ" عنوان می کردیم این نتایج بیشتر به یک رویا شبیه است، آن قدر که می ترسیم کسی بیدارمان بکند و بگوید: 3- 2 به هند باختیم، بالاتر از پاکستان پنجم آسیا شدیم، این یک موفقیته!

در خصوص چرایی جهش دلنشین والیبال می توان ساعت ها حرف زد و صفحه ها نوشت، از بذری که یزدانی خرم کاشت تا حاشیه های مسمومی که فعلا از این ورزش به دور است، اما از موفقیت والیبال بهانه ای برای کوبیدن فوتبال نسازیم.

سعید الهویی آنالیزور تیم فوتبال سایپا می گوید: مقایسه این دو ورزش با همدیگر از اساس اشتباه است:
 
نکته اول: شاخصه های جسمانی و تاکتیکی والیبال در سطح بسیار محدود تر و پایین تر از فوتبال قرار دارد و پوشاندن فاصله ها در این فضای محدود تر، ساده تر است و البته که تنها با حضور یک معمار با تجربه و البته با دانش می توانیم سازمانی مدرن در والیبال بسازیم. (والیبال رشته ای چرخشی است که حداکثر زمان فعالیت در آن 15 ثانیه است با تعداد محدود تر بازیکن و البته فضا به همراه تعویض ها و تایم اوت های پر تعداد)

نکته دوم: هزینه تیم داری در والیبال سال ها است که به فوتبال تنه می زند. آن هم در حالی که لیگ والیبال تنها 5 ماه به طول می انجامد. برخی از قرارداد یک میلیاردی سعید معروف، محمد موسوی و فرهاد قائمی در لیگ والیبال سخن می گویند که نشان می دهد دستمزدها در این رشته هم فقیرانه نیست گرچه این سه بازیکن از استانداردهای جهانی برخوردارند.

نکته سوم: در سقوط فوتبال ایران با وجود هزینه های گزاف شکی نیست ولی مقایسه این رشته با والیبال و سایر رشته ها از لحاظ علمی و عقلانی صحیح نیست هر چند که از جامعه ای که آقای کامپیوترش یا به هدف گمراه کردن اذهان عمومی و یا از … سیستم استعداد یابی والیبال را با فوتبال مقایسه می کند بدون اینکه کارنامه جوان گرایی و استعداد یابی خود را مرور کند، بیش از این انتظاری نیست.

  ضمن این که مسابقات والیبال پرتکرار است و تیم ملی ایران در کمتر از یکسال با هر کدام از تیم های بزرگ دنیا ایتالیا، برزیل، کوبا و … بیش از پنج بار بازی کرده است اما در فوتبال برای مسابقه با تیم های بزرگی چون هلند، آرژانتین و آلمان گاهی باید نیم قرن صبوری کرد! به همین دلیل پیروزی ها و شکست های آن دیر و دور از خاطر می گریزد. فوتبال، پتانسیل اجتماعی قوی تری برای همدلی در جامعه دارد، حتی پس از شکست هم مردم آن را "بهانه" می کنند و شادی شان را به خیابان می آورند اما والیبال هنوز تا این اندازه نفوذ اجتماعی ندارد و ….
 
غم شکست مقابل آمریکا که تیمی خوب و سرپنجه نشان می داد در قیاس با خشم مردم از قلع و قمع تصاویر تلویزیونی در این چند شب چندان دردناک نبود!

تکرار مکرر تصاویر، صحنه های آهسته بی ربط به جریان مسابقه و نشان دادن هزاران باره کودکی پستانک به دهان حتی شیرینی پیروزی مقابل برزیل را هم به زهر تبدیل کرد. داستانی که هر چه بنویسیم هیچ اثری ندارد و آقایان با اراده ای پولادین و بی توجه به بالا رفتن میزان مصرف قرص های آرام بخش! کارشان را می کنند.

از درخشش والیبالیست ها لذت ببریم، موفقیت بیشترشان را به انتظار بنشینیم و به همان اندازه هم برای فوتبال برنامه ریزی، صبوری، دقت و خردمندی آرزو کنیم تا فوتبالیست ها هم از قهوه خانه و قلیان دور بمانند، تنها آموخته هایشان از جام جهانی خال کوبی و مدل مو نباشد و در آینده بتوانند مثل والیبالیست ها اسباب شادمانی یک ملت را فراهم سازند.