حرفه ای بودن یا نبودن در صنعت بیمه، مسئله این است/ سید جعفر خامسی

متاسفانه با شرایطی مواجه هستیم که افراد فعال در صنعت بیمه، کمتر خود را حرفه ای امر بیمه می دانند و معمولا خود را به این شرکت یا آن شرکت منتسب می کنند.

آغاز فعالیت بیمه در ایران به سال 1289 هجری شمسی بر می گردد. عملیات بیمه در ایران را دو موسسه روسی آغاز کردند. به عبارت دیگر، بیش از یک قرن از ورود صنعت بیمه درکشور می گذرد. در حال حاضر یک شرکت بیمه دولتی، بیست و یک شرکت بیمه خصوصی و هفت شرکت بیمه در مناطق آزاد فعالیت می-کنند. طبق آمار منتشر شده بیمه مرکزی مجموع کارکنان شرکت های بیمه و بیمه مرکزی حدود بیست هزار نفر را شامل می شود. البته این تعداد، پرسنل پاره وقت و شاغلین در نمایندگی ها و کارگزاریهای بیمه را شامل نمی شود. با این همه، متاسفانه با شرایطی مواجه هستیم که افراد فعال در این صنعت، کمتر خودشان را حرفه ای امر بیمه می دانند و معمولا خودشان را به این شرکت یا آن شرکت منتسب می کنند.

در حالی که اگر با یک پزشک، مهندس، حسابدار، وکیل، قاضی و …. مواجه شویم، قبل از آنکه خودش را به عنوان کارمند فلان سازمان، معرفی کند، برای خودش یک شانیت حرفه ای قائل است و معمولا بر اساس جایگاهی که در نظام صلاحیت حرفه ای برایش در نظر گرفته شده است، خودش را معرفی می کند. به عنوان مثال، پزشک متخصص، یا مهندس پایه سه، یا وکیل پایه یک، یا حسابدار خبره و …. .

متاسفانه این نیاز هیچ گاه به درستی در صنعت بیمه کشور درک نشده است و شاید یکی از مشکلات عمده صنعت بیمه، همین مسئله است. این همه در حالی است که در صورت وجود سازوکار مناسب، بسیاری از فعالان صنعت بیمه، قابلیت قرار گرفتن در جایگاه حرفه¬ای، که توسط نظام صلاحیت حرفه ای تعریف می شود را دارا هستند. به عنوان نمونه، جامعه اکچوئرها، ارزیابان خسارت، ارزیابان ریسک، حسابداران بیمه و ….

بنابراین ایجاد و تکوین نظام صلاحیت حرفه ای صنعت بیمه، کاملا ضروری است و تنها راه رسیدن به این جایگاه رفیع، رشد و توسعه انجمن های حرفه ای در حوزه های مختلف صنعت بیمه است. کمااینکه در همه کشورهای توسعه یافته و حتی در حال توسعه، این مسیر طی شده است.

منبع:آیین

سید جعفر خامسی